چون پاره سنگی عاشقم به گنجشکی حراسان و هر بار ناامید بر میگردم به خاک بر میگردم به خویش

 ناامید نیازمند زبانه میکشت به آغوشت به سویت از تو دور افتادم.

دردی مجالید نالید به کاغذ آتش رسید

 می نالم جدا شده ای ازنخ نگاهم چون بادکنک ما

سالهاست از کرشم باران تو میگزرم بی چتر بارانی

در سایه پنهان میشوم در گریه پیدا هرجا هستم از تو دورم دور

هرجا هستم از تو دورم دور